Utanç.

Köpeklerle ilk yakından ilişkim ablamın eve barınaktan köpek sahiplenip getirmesiyle başladı. "Pekmez"koyduk adını.. Gençlik hastalığına yakalandı, elimizden geleni yaptık. İyileşti..

Annem dışında o bize alıştı biz ona.. Evimizin en tatlı,sevecen,içten üyesi oldu.. 

Annemin talebi üzerine, Pekmez'i başka bir yere sahiplendirdik.. Zaman zaman ziyaret ettik, sonrasında bahçeli villa sahibi birine sahiplendirildiğini duydum.. Sonrası yok.. İzini kaybettim.

Annem yapamadı Pekmezle, sahiplenirken de ona sorulmadı ama yine de sırf onun kararıyla Pekmez'i başka bir yere sahiplendirmek zorunda kaldık..

Bugün başıboş! köpekleri zamanında yapılması gereken yapılmadığı için biz insanlar tarafından, kendimizi en üstün canlı olarak görmenin kibriyle ölüme terkediyoruz. 

İnsanlarla dost olup, güvenenler ise canlarını ilk feda edeceklerden belki de..

Utanıyorum insan olarak..

Özür dilerim Pekmez.. Özür dilerim sokaktaki canlar..

Diliyorum ki , kendimize çok anlam yüklediğimiz bu hayatta, bir bok olmadığımızı anladığımız zamanlar olur ki insan olarak , kibrimiz hırsımız biraz olsun törpülenir..

Bu dünyanın sadece bize ait olmadığını hayatın bize daha çok deneyimletip , fark ettirmesini diliyorum.